In Medias Res

  Ένα ελαφρύ αεράκι σκόρπιζε τη μυρωδιά λεμονανθών και του γιασεμιού ένα γύρο στην πλακόστρωτη αυλή και στην στοά με τις αψίδες. Μέσα στο ναό, το φως των καντηλιών αντανακλούσε στα σκυθρωπά πρόσωπα αγίων και οι βυζαντινές μελωδίες διαχέονταν ανάμεσα στις κιονοστοιχίες, φτάνοντας μελίρρυτες στα αυτιά των πιστών.   Εγώ έπιανα από νωρίς στασίδι, φροντίζοντας να έχω άμεση οπτική επαφή με το σημείο που ήξερα ότι στεκόταν η Αταλάντη. Ερχόταν με τη μητέρα της, άναβε κεράκι στο χρυσαφένιο μανουάλι, ασπαζόταν την εικόνα της Παναγίας και, καθώς το φως των κεριών έπεφτε πάνω της, έμοιαζε με αγγελική φιγούρα. Από το στασίδι που ήμουν χωμένος, έριχνα κλεφτές ματιές προς το μέρος της, διακριτικά, να μην με καταλάβει κανένας από το εκκλησίασμα, με τη λαχτάρα να συναντήσω το βλέμμα της. Κι όταν αυτό γινόταν- σπάνια, αλλά γινόταν-, τότε ένιωθα ένα ρίγος να διαπερνάει το κορμί μου και να παραλύει    ηδονικά τα μέλη μου. Τότε ήταν που ένιωθα τις μελωδίες, το φως των κεριών και το θυμίαμα του λιβανιού ν

 

Γνώρισα το Γιάννη Φέρτη το καλοκαίρι του 2018, όταν έκανα το ντοκιμαντέρ ΜΙΑ ΖΩΗ. Από την πρώτη στιγμή και χωρίς δεύτερες σκέψεις, πίστευα ότι ο ρόλος του αφηγητή, με εκείνη τη βελούδινη φωνή που είχε συνεπάρει πολύ κόσμο είτε την άκουγε στο θέατρο, είτε στον κινηματογράφο είτε στο τραγούδι, του ταίριαζε απόλυτα. Αυτή τη φωνή ήθελα διακαώς να ντύσει τις εικόνες αλλά πολύ περισσότερο να εκφράσει ποιητικά όλα όσα διαπραγματευόταν η ταινία.   Αλλά πως να πλησιάσεις έναν άνθρωπο που θαύμαζα με τόσο σπουδαίο έργο και καθολική εκτίμηση για να του ζητήσεις να βάλει τη φωνή του σε ένα ταπεινό ντοκιμαντέρ; Σκέφθηκα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να μιλήσω στον ίδιο κατευθείαν. Με κάλεσε στο σπίτι του, άκουσε την πρότασή μου και αμέσως δέχθηκε. Του άφησα το κείμενο και επέστρεψα μετά από λίγες μέρες. Μου είπε πως του άρεσε πολύ, συζητήσαμε για το περιεχόμενο της ταινίας και την προσέγγιση της αφήγησης.   Την επόμενη εβδομάδα μπήκαμε στο στούντιο για την ηχογράφηση. «Άκουγα» ήδη τη φωνή το