In Medias Res ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

  "Ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά κι εμείς είμαστε γυμνοί, από ώρα ξαπλωμένοι πάνω στην ξανθιά άμμο. Είχαμε ξεκινήσαμε να περπατάμε από νωρίς το πρωί, θέλοντας να διασχίσουμε εγκάρσια το νησί, και από τον αυχένα του βουνού διακρίναμε χαμηλά τη μικρή αμμουδιά να κείται στην άκρη του κόλπου κι ένα μικρό κτίσμα –εξώσπιτο ή ναΐσκος, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από εκεί που βρισκόμασταν τι ήταν– να ορθώνεται στην άκρη του ενός από τους δύο πετρώδεις κάβους που περιέκλειαν τον κόλπο. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε πορεία και να κατέβουμε σε εκείνο το μέρος που σιωπηρά μας καλούσε. Πήραμε ένα μονοπάτι που μόλις διακρινόταν ανάμεσα στο πετρώδες έδαφος και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε να περπατάμε σε ένα κακοτράχαλο τοπίο, ανάμεσα σε σχίνα, κουμαριές και αστοιβές που τα αγκάθια τους κέντριζαν τα γυμνά μας πόδια. Κάποια στιγμή έσκυψες, έκοψες ένα μικρό κίτρινο λουλουδάκι από μια πικραλίδα που φύτρωνε ανάμεσα σε ασπριδερές πέτρες και μου το χάρισες. Πήραμε μισγάγγεια πορεία κι έπειτα από περίπου μία ώρα χωθ...

 Ο Πετρολούκας Χαλκιάς έπαιζε κλαρίνο από τα δεκατρία του. Από προπάππου του όλη η οικογένεια ήταν μάστορες του κλαρίνου. Αυτός ευτύχησε να γίνει γνωστός και έξω από τα σύνορα. Το 2009, όταν ήταν εβδομήντα πέντε χρόνων, είχα την τύχη να τον συναντήσω για μια συνέντευξη, όπου μου εξιστόρησε κομμάτια της ζωής του.  " Στις αρχές του ΄60 με κάλεσαν στην Αμερική για να βγάλω ένα δίσκο με 12 τραγούδια. Όταν τα έβγαλα, με ζήτησαν τα μαγαζιά τα ελληνικά που ήταν στο Μανχάταν. Ήταν καμιά δεκαριά τέτοια και έπαιζαν τότε όλων των ειδών: αραβικά, αρμένικα, τούρκικα, αλβανικά.   Μαγνητοφωνούσα τα τραγούδια τους, τα άκουγα το βράδυ που ξάπλωνα και µετά τα παίρναγα στο κλαρίνο. ΄Εµαθα καµιά σαρανταριά τραγούδια σε µια βδοµάδα. Έφτασα να τα παίζω καλύτερα από αυτούς... Τότε ένας Έλληνας γιατρός, που του είπαν για µένα, µε φώναξε και µου λέει µην το ξανα- κάνεις αυτό, γιατί αν χαλάσει το µαγνητόφωνο την ώρα που τ΄ ακούς στον ύπνο σου, µπορεί να πάθει η καρδιά σου, επειδή όλος ο εαυτός σου...