In Medias Res ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

  "Ο ήλιος έχει ανέβει ψηλά κι εμείς είμαστε γυμνοί, από ώρα ξαπλωμένοι πάνω στην ξανθιά άμμο. Είχαμε ξεκινήσαμε να περπατάμε από νωρίς το πρωί, θέλοντας να διασχίσουμε εγκάρσια το νησί, και από τον αυχένα του βουνού διακρίναμε χαμηλά τη μικρή αμμουδιά να κείται στην άκρη του κόλπου κι ένα μικρό κτίσμα –εξώσπιτο ή ναΐσκος, δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε από εκεί που βρισκόμασταν τι ήταν– να ορθώνεται στην άκρη του ενός από τους δύο πετρώδεις κάβους που περιέκλειαν τον κόλπο. Αποφασίσαμε να αλλάξουμε πορεία και να κατέβουμε σε εκείνο το μέρος που σιωπηρά μας καλούσε. Πήραμε ένα μονοπάτι που μόλις διακρινόταν ανάμεσα στο πετρώδες έδαφος και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε να περπατάμε σε ένα κακοτράχαλο τοπίο, ανάμεσα σε σχίνα, κουμαριές και αστοιβές που τα αγκάθια τους κέντριζαν τα γυμνά μας πόδια. Κάποια στιγμή έσκυψες, έκοψες ένα μικρό κίτρινο λουλουδάκι από μια πικραλίδα που φύτρωνε ανάμεσα σε ασπριδερές πέτρες και μου το χάρισες. Πήραμε μισγάγγεια πορεία κι έπειτα από περίπου μία ώρα χωθ...

 Ο Πετρολούκας Χαλκιάς έπαιζε κλαρίνο από τα δεκατρία του. Από προπάππου του όλη η οικογένεια ήταν μάστορες του κλαρίνου. Αυτός ευτύχησε να γίνει γνωστός και έξω από τα σύνορα. Το 2009, όταν ήταν εβδομήντα πέντε χρόνων, είχα την τύχη να τον συναντήσω για μια συνέντευξη, όπου μου εξιστόρησε κομμάτια της ζωής του.  " Στις αρχές του ΄60 με κάλεσαν στην Αμερική για να βγάλω ένα δίσκο με 12 τραγούδια. Όταν τα έβγαλα, με ζήτησαν τα μαγαζιά τα ελληνικά που ήταν στο Μανχάταν. Ήταν καμιά δεκαριά τέτοια και έπαιζαν τότε όλων των ειδών: αραβικά, αρμένικα, τούρκικα, αλβανικά.   Μαγνητοφωνούσα τα τραγούδια τους, τα άκουγα το βράδυ που ξάπλωνα και µετά τα παίρναγα στο κλαρίνο. ΄Εµαθα καµιά σαρανταριά τραγούδια σε µια βδοµάδα. Έφτασα να τα παίζω καλύτερα από αυτούς... Τότε ένας Έλληνας γιατρός, που του είπαν για µένα, µε φώναξε και µου λέει µην το ξανα- κάνεις αυτό, γιατί αν χαλάσει το µαγνητόφωνο την ώρα που τ΄ ακούς στον ύπνο σου, µπορεί να πάθει η καρδιά σου, επειδή όλος ο εαυτός σου...

ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ   Ο σημαντικότερος ναός της αρχαίας Αμβρακίας  ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα Πύθιο Σωτήρα και δέσποζε στο δημόσιο χώρο της πόλης. Σήμερα τα απομεινάρια του βρίσκονται στο κέντρο της Άρτας, ανάμεσα σε πολυκατοικίες, κοντά στην πλατεία Κιλκίς. Από τις όποιες ανασκαφές έχουν γίνει μέχρι σήμερα στην πόλη, συμπεραίνεται ότι σημαντικά μέρη της αρχαίας Αμβρακίας (δρόμοι, οικίες, δημόσια κτίρια) βρίσκονται θαμμένα κάτω από την σύγχρονη  Άρτα. Ο ναός του Απόλλωνα ήταν μεγαλοπρεπής, δωρικού ρυθμού, περίπτερος, με πρόναο και επιμήκη σηκό. Είχε  κατεύθυνση Α-Δ και διαστάσεις 44 x 20,75 μ. Στο βάθος του σηκού διατηρείται η θεμελίωση του βάθρου για το άγαλμα ή το σύμβολο του Απόλλωνα. Από το μνημείο σώζεται μόνο η κρηπίδα και η ευθυντηρία, αφού ήδη από τους πρώιμους χριστιανικούς χρόνους άρχισε να λιθολογείται, καθώς χρησίμευσε ως λατομείο, ενώ την ίδια περίοδο επάνω στα αρχαία ερείπια κατασκευάσθηκαν και κεραμοσκεπείς τάφοι. Από τα ελάχιστα αρ...

  Πέρασαν κιόλας 31 χρόνια από το θάνατο του Γιώργου Γεννηματά (25 Απριλίου 1994). Ενός σπουδαίου ανθρώπου και πολιτικού που εάν  δεν  έφευγε νωρίς, η μοίρα της Ελλάδας θα ήταν  καλύτερη σήμερα.  ( Η φωτό από τη συνέντευξη που μου έδωσε, μέσα από το νοσοκομείο Memorial της Νέας Υόρκης, το Μάιο του 1992, για το περιοδικό ΕΝΑ)

  Αποσπάσματα από ένα "μεθυστικό" διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1901) Ὅταν παιδίον διηρχόμην ἐκεῖ πλησίον, ἐπὶ ὀναρίου ὀχούμενος, διὰ νὰ ὑπάγω νὰ ἀπολαύσω τὰς ἀγροτικάς μας πανηγύρεις, τῶν ἡμερῶν τοῦ Πάσχα, τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καὶ τῆς Πρωτομαγιᾶς, ἐρρέμβαζον γλυκὰ μὴ χορταίνων νὰ θαυμάζω περικαλλὲς δένδρον, μεμονωμένον, πελώριον, μίαν βασιλικὴν δρῦν. Ὁποῖον μεγαλεῖον εἶχεν! Οἱ κλάδοι της χλωρόφαιοι, κατάμεστοι, κραταιοί· οἱ κλῶνές της, γαμψοὶ ὡς ἡ κατατομὴ τοῦ ἀετοῦ, οὖλοι ὡς ἡ χαίτη τοῦ λέοντος, προεῖχον ἀναδεδημένοι, εἰς βασιλικὰ στέμματα. Καὶ ἦτον ἐκείνη ἄνασσα τοῦ δρυμοῦ, δέσποινα ἀγρίας καλλονῆς, βασίλισσα τῆς δρόσου… Ἀπὸ τὰ φύλλα της ἐστάλαζε κ᾽ ἔρρεεν ὁλόγυρά της «μάννα ζωῆς, δρόσος γλυκασμοῦ, μέλι τὸ ἐκ πέτρας». Ἔθαλπον οἱ ζωηφόροι ὀποί της ἔρωτα θείας ἀκμῆς, κ᾽ ἔπνεεν ἡ θεσπεσία φυλλάς της ἵμερον τρυφῆς ἀκηράτου. Καὶ ἡ κορυφή της βαθύκομος ἠγείρετο ὡς στέμμα παρθενικόν, διάδημα θεῖον. ᾘσθανόμην ἄφατον συγκίνησιν νὰ θεωρῶ τὸ μεγαλοπρεπὲς ἐκεῖνο δένδρον. Ἐφάνταζε...

 Γιατί το Σύμπαν είναι αυτό που είναι και όχι  κάτι άλλο;  Εάν μετά την Μεγάλη 'Έκρηξη το σύμπαν διαστελλόταν ομοιόμορφα, τότε η απόσταση του κάθε σωματιδίου ύλης από όλα τα υπόλοιπα θα μεγάλωνε διαρκώς με αποτέλεσμα να υπάρχει ένα σύμπαν ακτινοβολίας και σωματιδίων, χωρίς να εμπεριέχει καθόλου ύλη. Στην περίπτωση αυτή το σύμπαν θα ήταν ομοιογενές και ισοτροπικό και σε ένα τέτοιο σύμπαν θα ήταν απαγορευτικός ο σχηματισμός γαλαξιών, άστρων και πλανητών. Αντιθέτως όμως και ευτυχώς ίσως παρατηρούμε ένα σύμπαν γεμάτο γαλαξίες, άστρα, πλανήτες, ζωή. Τι συνέβη και από μία απόλυτα «ομαλή» Μεγάλη Έκρηξη, αναδύθηκαν τέτοιες τεράστιες ανομοιογένειες; Η όπως το έθεσε ο Άλαν Γκουθ: Τι έγινε και σβόλιασε ο χυλός; Θεωρούμε πως συνέβη το εξής: Για λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό του τρισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του δευτερολέπτου μετά την γέννηση του σύμπαντος  μια εξωτική μορφή ύλης άσκησε μια δύναμη, πέραν από κάθε δική μας διαίσθηση, μια βαρυτική απωστική δύναμη,...

  Ο πρόγονος των Ντεγκρέδων Βίλχελμ, Χριστιανός, Φερδινάνδος, Αδόλφος, Γεώργιος, πρίγκιψ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουρκ-Γκλύξμπουρκ, ναυτικός δόκιμος της φρεγάτας Jylland, προοριζόταν   για καριέρα στο Βασιλικό Ναυτικό της Δανίας, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) μας τον φόρτωσαν το 1863, σε ηλικία 17 χρόνων,   για να γίνει βασιλιάς στην Ελλάδα.  

Πριν από 3.600 και πλέον χρόνια οι κάτοικοι του Ακρωτηρίου της Στρογγύλης, ανάμεσα στις καθημερινές τους ασχολίες, παρατηρούσαν για καιρό, με απορία και φόβο, καπνούς να βγαίνουν από τον ηφαιστειακό κώνο του νησιού τους. Οι σποραδικοί σεισμοί που ταρακουνούσαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους επέτειναν την ανησυχία τους. Ωστόσο, δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα εκτός από το να ζητούν την εύνοια των θεών τους. Ίσως να πίστεψαν ότι την είχαν κερδίσει κιόλας, αφού ακολούθησε μια περίοδος, περίπου δύο ετών, σεισμικής ηρεμίας. Μετά ήρθε η καταστροφή.   'Ήταν άνοιξη του 1613 π.Χ., όταν μια τρομακτική έκρηξη, σαν να έπεφταν πολλές ατομικές βόμβες ταυτόχρονα, εκτίναξε στον αέρα το επιφανειακό κάλυμμα που συγκρατούσε, σαν καπάκι σε χύτρα, το διάπυρο υλικό στο υπέδαφος. Οι κάτοικοι της αρχαίας Θήρας κυριολεκτικά εξαφανίστηκαν από προσώπου γης αλλά και όσοι πρόλαβαν εγκαίρως να εγκαταλείψουν πάνω σε πλοιάρια το νησί, εξαερώθηκαν απότομα από τα υπέρθερμα αέρια που ξεχύθηκαν από τον κρατήρα ...

  26/2/2025